Oude Columns

Wenst u nog oudere columns te lezen: seizoen 2006.

Columns uit de oude doos, seizoen 2007.

Dinsdag 6 maart 2007: Voorbereiding van het seizoen.

Beste wielerliefhebbers....velen onder jullie zijn al enkele eeuwen klanten van mijn wekelijks rubriekje.
De jonge en iets minder jonge nieuwelingen in onze club zijn bij deze van harte welkom geheten.

Vanaf 18 maart zullen we getooid in nieuwe zondagskle(u)ren opnieuw de lokale wegen gaan bevolken en uiteraard hoop ik ook dit seizoen jullie massaal te mogen opmerken zodat tal van beklijvende anekdotes deze rubriek mogen sieren.

Met De Omloop Het Volk trapt traditioneel het wielerpeleton zich op gang door Vlaanderen.
Naar jaarlijkse gewoonte werden uit ons ledenbestand ook reeds enkele “ zwartrijders “ gespot, eenzaam en alleen klievend door de voorjaarswind, of zelfs in groepjes van tien langs het jaagpad van de Schelde.

Met de kaap van vijftig leden in zicht (stel u voor dat die er allemaal zijn op zondagochtend) zullen we niet onopgemerkt ons lokaal ’t clublokaal binnenstappen  of buitenwaggelen !!

Als je de komende maanden verjaart, huwt of bevalt zal een ‘tournéken” geven je een half maandloon kosten…dus is het best aan te raden niet meer te verjaren, nu nog je verloving af te breken en vooral te stoppen met sjokkedeizen voor het te laat is !

Ik wens iedereen een kilometervol fietsjaar zonder valpartijen, zonder materiaalpech, zonder gemor ,maar met mega-super-veel amuseleute onderweg en achteraf !!

Wie wordt kampioen dit jaar ? Hoe zien de ritten er uit ? Fietsen we wel degelijk door gans het land in één weekend ? Gaan we met de fiets de boot op ?

Kom en vergewis u van het reilen en zeilen binnenin onze club, WTC Jong & Oud Burst, en het zal u niet spijten…

Zegge het voort, ga en vermenigvuldig u….

VDB ( de enige nog actieve van de twee..)

Zondag 18 maart 2007: Afgelaste startrit.

Het zal ons maar weer overkomen, beste fietsvrienden, de ganse week stralend lenteweer, en de zondagochtend worden we bestookt door heus winterweer.
Spijtig dat de opwarming van de aarde net op dit moment op spaartarief overschakelt.

Toch moet ik vermelden dat 20 moedige leden een onweerstaanbare drang hadden elkaar op te zoeken in ons clublokaal, dat voor de gelegenheid extra vroeg was geopend.

Het reglement is echter overduidelijk in deze situatie en het verdict van het talrijk opgekomen bestuur liet dan ook niet op zich wachten : rit afgelast.

Dit was het sein voor “gids-van-de-dag” Mark, voor wie de zon altijd schijnt, om samen met 9 anderen het vooraf verkende parcours toch af te haspelen bij een stevige wind en enkele pittige voorjaarsbuien.

De teller blijft op nul dus, de stand ongewijzigd, en terwijl de zon ons op de middag stoutmoedig kwam uitdagen, zijn we verplicht optimistisch te blijven en uit kijken naar de echte start van het seizoen 2007.

Volgende zondag proberen we het dus gewoon opnieuw.

Allen massaal op post graag voor de beruchte groepsfoto !!!

VDB

Zondag 25 maart 2007: Sint Lievens Houtem.

Eindelijk….het seizoen is van start gegaan !!!

Het inschrijvingsblad werd voor één keertje door onze pr-man van aan de toog ingevuld in afwachting van de blijde intrede van de voorzitter.
Niet minder dan 82,3 % van ons ledenbestand was aanwezig, 42 leden dus, zodat het eerste clubrecord meteen een feit is.

Na de gebruikelijke openingsceremonie geleid door onze gemotiveerde voorzitter konden we bij een stralende lentezon de weg op voor een rit van 45 km.
Danny had de taak op zich genomen tijdens deze rit ook de voorziene haltes aan de diverse sponsors in te calculeren, omdat we vandaag de groepsfoto’s zouden laten nemen.

Dit rit zelf verliep zoals we het gewoon zijn, dit wil zeggen, iemand die al eens lost, iemand die wel eens lek rijdt….en de volgwagen die we weer kwijt spelen….d’er zijn nog
zekerheden !!

Het lange lint,groen-rood-zwart gevlekt, bereikte na zowat 35 km de eerste sponsor, natuursteen blanken, alwaar de eerste fotoshoot tussen de prachtige tafels,brievenbussen en
zitbanken werd genomen. De ontvangst was er hartelijk, en na een drankje en een babbeltje besloten we de grafzerken achter ons te laten en het rusthuis op te zoeken…moet dat niet andersom zijn ?

Ook bij onze tweede sponsor, serviceflats natuurrust, werden we met open armen ontvangen en na de digitale opnames werden we ook daar getrakteerd op een verfrissend drankje.

Uiteraard poseerden we na 45 km nogmaals met plezier en dorst voor ons clublokaal in het gezelschap van Elsie en Patrice.

Na het verplichte rondje van de clubkas en het opmaken van het eerste klassement verliet voor één keertje het bestuur als eerste de groep voor zijn jaarlijks etentje, niet op kosten van de clubkas echter  !!

Bij deze dank ik u allen voor uw massale opkomst, ook een woordje van dank aan de charmante fotografe, en ik hoop jullie uiteraard de komende ritten terug te mogen zien.

Tot volgende week hé stoempers !!,

VDB

Zondag 1 april 2007: Overmere Donk.

36 aprilvissen lieten zich niet vangen aan dit vroege en gewijzigde startuur op deze eerste zondag van april.
8u30 wordt vanaf nu een wekelijkse gewoonte, tijdig uit je warme nest kruipen is dus de boodschap.

De zon was opnieuw vrolijk van de partij, en gids Mark en co-piloot Jan hadden er duidelijk zin in.
Een vervelend blazend windje kon het tempo en de pret echter niet drukken.
Deze klassieker van het voorjaar, heen en terug naar het donkmeer in Overmere, is één der lievelingsritten van vele clubleden, lekker vlak en met een egale snelheid.

Een leeglopend bandje zorgde in Mere eventjes voor een korte pauze, maar geheel volgens schema bereikten we het donkmeer net na de klok van tien uur.

De terugweg, deels langs de schelde, maar vooral met de wind in de rug was puur genieten.
Een stukje “omloop het volk”, met de beruchte kasseistrook van de vogelzangstraat , was een kolfje naar de hand van de zwaargewichten onder ons, dokkeren aan een zo hoog mogelijke snelheid, het lijkt wel asfalt als je 42 km/u bolt !

Nog voor het luiden van de kerkklok om 11 uur, na 56 km, waren we alweer terug, net op tijd voor het aperitief dus.

Volgende week bevinden we ons naar jaarlijkse traditie op het parcours van de “ronde van vlaanderen”, kom en ontdek welke hindernissen we dit jaar zullen overwinnen.

Hoe meer zielen, hoe meer wielen !

VDB

Zondag 8 april 2007: Mini Ronde van Vlaanderen.

Het was Pasen, het was hoogdag, maar vooral, het was weer wielerhoogdag.
Op deze dag eert men de meest memorabele gebeurtenis uit de geschiedenis sinds mensenheugnis, de oerklassieker, de Ronde van Vlaanderen.

Van de huiskamer naar het veld of van je bed op de fiets, het is aan ons besteed met overtuiging en een onweerstaanbare drang. Je wordt als het ware naar dat parcours aangetrokken als een magneet.

Wim en Danny hadden op deze zonnige doch frisse ochtend een heerlijk ritje samengesteld.
Via enkele lokale lussen lieten ze ons de tijd eventjes op te warmen in afwachting van het echte werk.

Na duizenden lekvrije kilometers besloten mijn bandjes met luide knal en in koor er de geest aan te geven… klapbanden voor en achteraan op hetzelfde moment, het is aan weinigen gegeven !

Het steeds grimmiger wordend parcours zorgde niet voor grote afscheidingen ondanks de vele aanmoedigen langs de weg van enkele vroege supporters die zelfs Tom Boonen in onze rangen herkenden.
Zo dokkerden we vrolijk over de kasseien van de lippenhovestraat, en haalden we zelfs vlotjes enkele joggers in voor de top van de Tenbossestraat in Brakel.
De laatste hindernis van de dag, de eikenmolen, in Sint-Maria-Lierde, eindigde boven aan het hot-dog-kraam.

Geen honger maar wel dorst want vele drinkbussen waren leeggezogen.
Gelukkig bereikten we tijdig onze oase in Burst alweer de kamelen werden opzij gezet en de rijders hun buikje vulden met paaseieren, aangeboden door een vriendelijk paaskonijn, Elsie.

Zalig Pasen en tank oe foer die bloeeemen !!

Zondag 15 april 2007: Dendermonde.

Vorig jaar werd de rit van 16 april afgelast wegens aprilse grillen en hevige regen.
Dit jaar leek het wel hoogzomer want reeds van bij de aanvang van deze etappe kon je mouwloos starten.
Puffen dus en langs stofferige wegen vertrokken we met meer dan dertig coureurs richting Dendermonde;
Deze klassieke omloop, al jaren ineengeknutseld door Jos, brengt je vaak via diverse lussen over en naast het water. Uiteraard worden op het jaagpad de beentjes eens gestrekt en getest via een mini-criterium van enkele kilometers.

Veel draaien en keren ook ,afremmen en weer optrekken, langs smalle wegeltjes en door de bemeste akkers, het koste niemand moeite ondanks de verder oplopende temperaturen en aangename gemiddelde snelheid.

Eventjes tijdens een moment van pechverhelping aan onze volgwagen werden we met zevenen achtergelaten door de rest van het peleton. Ze hadden alweer geruisloos het hazepad en het jaagpad gekozen zonder omzien.

Toen we tijdens de achtervolging eventjes verkeerd reden, had Roger het ingenieus idee om het jaagpad achterwaarts af te rijden zodat we vooraan direct uit de wind zaten…we hadden maar het zwaailicht te volgen !

Eens de verdwaalde schapen de rest van de kudde hadden vervoegd konden we zonder bleiten Lebbeke en omstreken verlaten richting Wieze alwaar gids Jos het voor bekeken hield, iets wat hij vooraf had ingecalculeerd.

Op het einde van de rit verloren we ook Bartje nog, die de groep verliet in de buurt van zijn woonplaats. De reden was niet gekend maar ik veronderstel dat hij nog boos was dat zijn fiets werd bespat onderweg in een plasje…we begrijpen hem volkomen.

Net binnen voor de klok van twaalf uur dus, niet goed voor ons imago zo blijkt want advocaten zullen door enkele uitgedroogde en gemartelde leden worden geraadpleegd om te zien of we de volgende zondagen niet voor een bepaald uur moeten binnen zijn teneinde nog de normale capaciteit pintjes te kunnen verorberen voor het middagmaal…wordt zeker vervolgd…

Tot volgende zaterdag beste kameraden, voor een stukje echte oorlog tijdens de bunkertocht.

Tot op het slagveld !

VDB

Zaterdag 21 april 2007: Bunkerroute (daguitstap).

In Vlaanderen, Noord-Frankrijk en Zuid-Holland bestaan reeds jaren tal van bekende klassiekers.
Maar, naast De Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix en de Amstel Gold Race mag je nu vast en zeker een vierde kanjer plaatsen.
Luc Van de Sijpe is er in geslaagd een ongerept stukje vlaanderen in kaart te brengen, een heerlijk mix van vlaamse  baantjes, een stukjes franse kassei, een hele brok oorlogsverleden en vooral veel hollands draaien en keren.

Vanuit zijn passie voor de Gentse bunkergordel (bekijk trouwens ook eens zijn zeer interessante site op het internet www.bunkergordel.be) ontwierp hij een parcours dat ons via kronkelende, veelal kleine weggetjes langs de meeste van deze betonnen abri’s bracht.
Er zijn er langs de hele rit zo’n 130 zichtbaar, al zullen velen die met zekerheid lang niet allemaal hebben opgemerkt.

Als je dan weet dan de bunkers een lijn vormen vanuit het zuidoosten van Gent (Kwatrecht) tot het zuidwesten (Astene bij Deinze), dan weet je ongeveer langs waar deze rit zoal is geweest.
Via diverse kleinere lussen rond de indertijd felbevochten Betsberg te Gijzenzele reden we een eerste keer langs Munte tot in Eke-Nazareth, waar we na ongeveer 75 km onze traditionele broodjes hebben verorberd op een in de zon badend terrasje.
Nadien ging het nog verder tot Astene, om dan via de Muntekouter en Asselkouter (geen onbesproken plekken in de Tweede Wereldoorlog, met uiteraard ook tal van bunkers) terug richting Burst te fietsen.

Wie vorig jaar de eerste (kleinere) editie van deze tocht meereed wist waaraan hij zich kon verwachten: hier en daar verrassende kleine weggetjes waar hij allicht nog nooit eerder over fietste, maar ook heel af en toe een venijnige onverwachte bult in het landschap (want bunkers hebben nu eenmaal de vervelende gewoonte om zich regelmatig op hoger gelegen plaatsen in het landschap te situeren …)

Met 32 soldaten zijn we vertrokken, de jongste pas 15, de oudste reeds 70, maar ondanks het verweer van de moordende concurrentie, ondanks de hitte, de aanhoudende dorstaanvallen, bleven we moedig samen en streden voor elke kilometer.

Het laatste uur bracht vermoeidheid in de rangen, lekgeschoten banden eisten bijstand vanuit de achterlinie.
Ter hoogte van de balei werd er ons toch nog even weerstand geboden, doch die zeven Litouwers waren na twee aanvalspogingen duidelijk een maatje te klein voor onze numerieke overmacht,een eindstrijd die eindige op 150 meter van onze eigen bunker.

134 km puur genieten, dit hadden we te danken aan Luc Van de Sijpe, na maanden van opzoekingswerk en uitstippelingswerk om alle baantjes aan mekaar te knopen.

Bij deze ook een speciaal woordje van dank aan broer Mark die zijn tekst leende aan een deel  van dit verslag.
Tot volgende week, kameraden, ter plaatse rust

VDB

Zondag 29 april 2007: Sint Maria Oudenhove.

Voor de eerste keer dit seizoen nam ik het commando van een alweer aanvangrijk peleton wielerliefhebbers.
Deze zondagsrit was een verplicht nummer voor de diepgelovige christelijke toeristen onder ons, want zeg nu zelf, Sint-Maria-Oudenhove, Sint-Goriks-Oudenhove, Sint-Denijs-Boekel…aan heilige plaatsen en kerken geen gebrek.

Met Wim aan mijn zijde, en de jeugd in ons wiel, werd de vlaamse ardennen het decor;
De helderblauwe lucht bracht ons de mogelijkheid om te genieten van het panorama onderweg tenminste als je de opeenvolging van de klimmetjes vlot verteerde.

Iedereen dacht aanvankelijk dat het wel een vlakke rit zou worden, maar niets bleek minder waar,alhoewel iedereen zal toegeven dat de afdalingen langer waren dan de daaropvolgende klimmetjes.

Op het hoogste punt van het parcours, net voor het aansnijden van de gemeente Elst konden we even verpozen in de brandende zon na een lekke band achteraan het peleton.

Via de geasfalteerde zijkant van de Haaghoek, langs de voordeur van Peter Van Petegem, daalden we naar de voet van de beklimming die leidde naar de molen van Boekel.
Deze helling,paralel met de molenberg, bleek de laatste hindernis van de dag;

De jonge rennertjes in onze groep wilden best meer van dit soort hellingen, de ouderen kregen stilaan dorst…ik hoorde ergens het woordje “derijck” op de top van een helling, dat was dus 4 lettertjes meer dan pap…een goed teken dus om direct door te vlammen.

Tijdens de langgerekte massaspurt in het “hellegat” werd het gat nog eens opengezet, maar duivel Wim was heer en meester in de hel.

Alweer 65 km erbij,
april is nu definitief voorbij,
beste vrienden van de fiets...tot in mei 

Zondag 6 mei 2007: Kruishoutem.

Het was best frisjes aan de start, zowat 7 graden dus, gelukkig bleef het droog en na een wat aarzelende grijze start krabbelde de zon zich toch door het wolkendek.

Ayran was onze gids van dienst, bijgestaan deze keer door Christophe.
Dit tweetalig duo loodste de groep via een golvende aanloop door de zwalmstreek naar de luidende kerkklokken van Kruishoutem en het in wielermilieu bekende Nokere.

Het egale tempo bleek voor iedereen vlotjes haalbaar, het parcours was dan ook grotendeels vlak zonder noemenswaardige hindernissen.

Om hier in dit verslagje op te duiken trachtte nog iemand het wereldrecord tijdrijden zonder ketting te verbreken, terwijl een ander het wereldrecord “surplassen” aanviel door op zijn rug te gaan liggen met de fiets in de lucht…enfin soit, zonder gerechtsdeurwaarder kan dit niet gehomologeerd worden dus.

Na dit korte moment van vermaak en plezier draaiden we rond de klok van 10u15 terug op het verste punt van de omloop. Met de wind in de rug en met een rijsnelheid van om en bij de 30 km/u waren we op geen tijd terug in zwalmstreek.

Helaas moeten we hier ook eindigen met een serieus woordje…want het feit dat ik dit nog kan schrijven en diegene die erbij waren dit nog kunnen lezen, hebben we te danken aan die ene mafkees met de auto op het fietspad die net geen 50 wielertoeristen en 2 tegenliggers van de baan maaide…nooit meegemaakt en liefst nooit meer voor herhaling vatbaar !

Tot de volgende vrolijke zondag….de dertiende dus !!!

VDB

Zondag 13 mei 2007: La Wallonie.

Deze sombere doch droge zondagochtend stond in het teken van Wallonië.

Na een korte les Frans van Luc….hij leerde ons het woordje “Bonjour”…want meer moest je volgens hem toch niet kennen… konden we op pad om de taalgrens te overschrijden

Een relatief kleine groep ex-communicanten vertrok deze keer onder leiding van gids Gino richting Onkerzele.

De lichte tegenwind aan de start deed het beste verhopen voor de terugrit.
Gino en Wim hielden er een vrij strak tempo op na dat nagenoeg niemand in de problemen bracht.
Eénmaal Onkerzele voorbij ontdekten we prachtige nieuwe baantjes en kwamen we door gemeenten waar we voorheen zelden of nooit waren geweest.

Het verste punt, rond Bassily,Hellebecq en Sily werd even na de klok van 10 uur bereikt.
Het fluitende geluid van de voorbijflitsende Thalys trein betekende ongeveer het sein dat het keerpunt was bereikt;

Uiteraard blies de wind vanaf toen lekker in de rug zodat het rijritme om en bij de 30km/u bleef, bovendien kunnen velen getuigen dat 75 % van de terugrit in dalende lijn verliep.
We reden bijna huiswaarts zonder trappen !!

Deze rit mag Gino best jaarlijks organiseren, het is een lekker lopende rit, vele kilometers maar echt zacht lopend en dus uitermate geschikt om te genieten van de omgeving waar je doorfietst.

De driedaagse nadert nu pedaaltrap na pedaaltrap….dus…haal alvast tijdig uw bloedzakjes uit de diepvries, steel dat cortisonen voorschrift van oma nu je nog kan, en neem alvast dagelijks dat hormonaal medicijn dat werd voorgeschreven voor uw hond of kat…

Zoniet….blijf dan gewoon doortrainen…wie weet helpt dat ook !

Pinksterweekend - 26, 27 en 28 mei 2007: Driedaagse Ronde van België.

Zaterdag 26 mei 2007

Het had in de krant gestaan, en ze hadden er zelfs een kleurenfoto bijgezet…we zouden de ronde van België fietsen in één enkel verlengd weekend…ongelooflijk maar niet onmogelijk.
29 leden, een nooit gezien aantal, schreef zich volle moed in voor de uitdaging van hun fietscarrière
Maanden,weken,dagen,uren hadden ze ervoor getraind en zich mentaal voorbereid om te schitteren tijdens deze ritten, om hun grenzen te verleggen,letterlijk en figuurlijk;

De weersvoorspellingen waren al dagen onheilspellend en uiterst negatief.
Je kon dan ook aan het volume van de meegebrachte valiezen en sporttassen zien dat er heel wat reservekledij werd ingepakt. Je kon je maar beter voorzien op het slechtste,voor Sven mocht het zelfs vriezen…

Luc VDS stelde zijn bedrijfsvoertuig ter beschikking om de bagage te transporteren en de andere Luc bood zich als vrijwilliger aan om deze te besturen tot de middagpauze.
Etien was als trouwe mechanieker alleen in de cockpit van de Vabotex-volgwagen.

Rond de klok van 8u30 klonk het fluitsignaal.
Het sein voor die laatste afscheidszoen  of het laatste plasje tegen de gewijde haag van de parochiezaal.

Met de schoentjes in de pedalen en de kaartjes op het stuur verdwenen we aan de Bambrugse horizon richting Aalst. Het was droog, het was zacht en we zagen het helemaal zitten.

Tijdens het eerste deel loodste Jos ons door het hinterland van Aalst richting Opwijk waar we Oost-Vlaanderen verlieten en de tweede provincie binnenfietsten, Vlaams Brabant.

Vandaar namen Mark,Jan en ik het commando over, één oog op de route, één oog op het wegdek en dankzij de steun van Jan hoefden we elke volgende hindernis slechts één keertje te lezen, hij was er om ons te corrigeren als we iets waren vergeten.

De route doorkruiste Steenhuffel, langs brouwerij Palm en aangebouwd “tuinhuisje” van de eigenaar, doorheen Ramsdonk, Hombeek, Mechelen waar de fietsende katers het jaagpad namen richting Muizen.

Na goed 2 uur fietsen bereikten we de provincie Antwerpen, aan het plaatsnaambord van Rijmenam. Van hieruit kozen we een andere windrichting, van noord naar oost, dus terug Vlaams-Brabant in via Haacht, Tildonk en Wijgmaal waar we tot driemaal toe geplaagd werden door wegenwerken.
Een mondige inwoner, ex-wielrenner en ex-dopinggebruiker klapte spontaan uit de biecht in plaats van ons een omweg uit te leggen. Na 10 minuten wisten we nog niet waar we heen moesten maar we wisten wel al dat hij ondermeer Frans Verbeeck van doping had voorzien tijdens zijn gloriejaren…en zeggen dat Eddy Merckx dan nog 5 per uur rapper reed !!!

Bon, een tweede inwoner slofte even verderop zijn voordeur buiten en trachtte ons in het Wijgmaals uit te leggen hoe we de Aarschotsesteenweg konden bereiken.

Na een uurtje zoeken vonden we een uitweg uit dit doolhof en met dik 10 kilometer extra op de teller stoven we met lege maag de gladde Heiberg in Pellenberg op tot aan café ’t Smiske alwaar we voor een gesloten deur stonden;
Een kleine datumvergissing van de eigenaar werd snel rechtgezet na een telefoontje zodat er na twee minuten een duootje opdook om de dorstigen onder ons  te bevredigen.

120 broodjes later beslisten we ons avontuur verder te zetten, Jos wisselde van plaats met Luc in de volgwagen en gaf extra bijstand en richtlijnen tijdens het lezen van onze routeplanner af en toe met wisselend succes;

Via Roosbeek, Vissenaken, Tienen, Eliksem, Neer- en Overwinden  bereikten we de provincie Limburg in Wezeren en Montenaken na zowat 130 winderige kilometers.

Vandaar plooiden we richting het zuiden van België via Kortijs en Geer waar we de provincie Luik binnenbolden.

De wegenwerken aan de kerk zorgden voor 4 km omleiding. We wrongen ons tussen de wielrenners en volgers door naar ons oorspronkelijk aanknopingspunt richting Omal.

We laveerden ons voorbij de kerk en over de Romeinse Steenweg totdat in de verte de langverwachte windturbines opdoken die de laatste 15 kilometer aankondigden.
Het parcours bleef golven bovenop het plateau en we werden één met de rode klaprozen en de zoemende motoren van de turbines.

De laatste dalende kilometers waren een zegen voor de groep, het was nog steeds droog en de Maas was in zicht, opdoemend uit de lage bewolking.

Na 168 km bereikten we ons hotel. Jos begeleide een twaalftal moedigen naar de gevreesde muur van Hoei terwijl de anderen uitgeblust de bar van het hotel opzochten.

Christophe bleek de “Di Luca” in Hoei te zijn, waar een derde van onze clubleden succesvol de muur bedwongen na 168 km en hiermee hun dagtotaal op 178 km brachten…proficiat !!

De kamersleutels werden verdeeld, de valiezen uitgeladen en de fietsen in vergadering gezet in één van de beschikbare seminariezalen…

Na een verkwikkende douche wandelden we over de brug van de Maas naar restaurant “au coeur de Lille” onder een dreigend wolkendek.

Tussen het voorgerecht en het pastabuffet door gingen de hemelsluizen open en brak er een onweer los boven de Maas, water zoekt water dus.

Voor ons geen probleem echter, het all-in menu bracht ons niks tekort, en bovendien hadden we de volledige bovenverdieping voor ons alleen, en maakten we ons eigen dakterras met zicht op de Maas en de boten…die niet varen wilden…tot spijt van Guy…

Na de zalm, eend of steak, en na de kaas en de taartjes werd de groep netjes in 4 gedeeld.
Een gedeelte genoot van een biertje op het terras, een ander groepje koos voor het traditioneel kaartershoekje, een derde groepje keuvelde aan tafel nog wat na over de lange dag en een vierde groepje fanatiekelingen zocht opwinding in de bar beneden tijdens de bekerwedstrijd tussen  Club Brugge en Standard.
De vreugdekreet van Bart liet ons al snel vermoeden wie de match had gewonnen tot groot jolijt van Mark, getooid in blauw-zwart in hartje Luik…van lef gesproken !

Na het onweer verdween koppeltje na koppeltje richting hotel Sirius voor een welverdiende nachtrust in tropisch zwoele kamers

Zondag 27 mei 2007:

Eén voor één slenteren ze de ontbijtzaal binnen. De gezichtjes staan wat triestig te kijken, het regent stevig en de lucht zit potdicht, de bomen langs de grijze Maas krommen zich, we vrezen het ergste.
Tussen het ommeletje en de koffiekoekjes door beslissen we de rit in te korten als zou blijken dat het om 9u30 nog altijd zou regenen.

Een kwartiertje voor de start beslissen de regenwolken ons te verlaten en enkel een grauw en grijs wolkendek achter te laten. Het wegdek is nat, maar belangrijker dan dat, de rit kan gewoon doorgaan zoals voorzien.

Bij de verkenning leek deze rit nogal mee te vallen, vanop de fiets bleek hij toch “ietske” lastiger dan gedacht. We haalden nauwelijks 20 km per uur wegens het voortdurend klimmen en dalen, de eerste helling (rue de la bonne esperance) was zelfs 5 km lang, je moest dan ook uit de Maasvallei geraken zonder de muur van Hoei.

Eens deze helling overwonnen, nogal vrij makkelijk vooral voor Stef, Geert, Christophe, en al wat moeilijker voor sommige anderen die hun fruitsapje voelden terugstromen vanwaar het kwam, hadden we als enig streefdoel provincie Luxemburg te bereiken.

Na 21 km bereikten we ons verste punt waar we bij gebrek aan panoramisch zicht wegens de mist prompt een foto namen als bewijsmateriaal van een Luxemburgse mesthoop achter het kerkje van Bende.

Via deze geniale lus doken we opnieuw Luik in richting Clavier, waar we na een duistere afdaling in een bos aan het kasteel van Vervoz passeerden en ons opmaakten voor de tweede echte helling van de dag, rue de Pailhe waar er zowaar werd gevallen tijdens het klimmen.
Schaafwonden voor Stef die eventjes moesten worden behandeld maar veel hinder bleek hij daar echter niet van te ondervinden tijdens de klimmetjes.

Via Evelette en Filee en de extra helling van de côte de bel-air,dit na een kleine wegvergissing, bereikten we de oever van de Maas in Sclayn waar we even konden verpozen aan de kerkdeur en café Le Vignoble.
Tijdens het verorberen van ons pistolekes kon je al een blik werpen op de rue de Sclaigneau, een serieuze beklimming met een gemiddelde van 8%.

Eénmaal deze helling bedwongen waren we snel in de provincie Namen, en nog ongeveer 25 km van ons hotel verwijderd. Het weer werd beter, de zon kwam er vaker door en de temperatuur was best aangenaam om in te fietsen.

Rond 4 uur bereikten we het centrum van Gembloux waar we het terras van een Estaminette innamen en genoten van een lekker fris drankje…of  twee,drie ?

Eens aangekomen aan ons 4-sterrenhotel verdwenen de fietsen in een garage en de leden onder de douche of in bad…sommigen hadden zelfs beiden.

Uiteraard genoten we nadien van een lekkere 3-gangen menu met zalm als voorgerecht, parelhoen als hoofdgerecht en een coupeke als dessert.
Ik moet het vermelden, zelfs Etien heeft zijn bordjes leeggegeten !!

Het klassieke samentroepen na het diner voor een kaartje en een babbel gebeurde in de veranda van het hotel tot groot ongenoegen van de garçon die liever zijn bar zag sluiten maar wel verplicht was ons te bedienen.

Toen de laatste kaart was gelegd en het laatste lied “vraiment” was afgelopen keerde de stilte terug in het hotel.

Maandag 28 mei 2007:

Even het raam opengetrokken bij het ontwaken en je voelde zo dat de temperatuur was gezakt;
Maar, de zon was van de partij en het bleef nog eens een keertje droog.
Na een uitgebreid ontbijtbuffet en het inladen van alle bagage klikten we ons in onze pedalen voor de terugtocht langs provincies waar we nog niet waren geweest dit weekend.

Via Cortil en Saint-Gery dook op grondgebied Mellery het eerste probleem op, wegenwerken die reeds maanden op voorhand waren gestart en nog geen meter waren gevorderd…
die 200 000 jobs van Verhofstadt…zit daar niemand van wegenbouw bij ?

Enfin, we hebben voor hetere vuren gestaan, dus fietsen opzij, nadar opzij, kasseien uit de weg, balken gelegd, brugje gemaakt, auto’s erover geloodst en weg waren we met alweer een hilarische anekdote rijker.

Verder dus, via Villers-la-ville, Genappes, Fonteny tot aan Thines waar ons parcours opnieuw werd versperd door wegenwerken en de aanleg van een autosnelweg.

Zonder het lintje door te knippen besloten we het linkergedeelte in te wijden en de oprit als afrit te gebruiken om opnieuw ons oorspronkelijk aanknopingspunt terug te vinden;
Nadat de volgwagens ons hadden teruggevonden , vervolgden we onze route richting Nijvel, en Ronquières zodat we na 45 km de provinciegrens van Henegouwen overschreden even later gevolgd door die van Waals-Brabant in Virginal.

Via Rebecq en Steenkerque ontmoetten we over de brug van de A8 onze voorzitter zodat het voltallige bestuur de rangen sloot.
We waren nog 15 km van de middagstop en de snelheid ging stelselmatig omhoog hoe korter we bij Moerbeke kwamen en hoe meer honger we kregen;

Rond 1 uur bereikten we na 9 provincies café den ezel waar de vrouw van Gino ons opwachtte met overheerlijke broodjes met liefde en beleg geprepareerd.

Gezien het late uur, het was bijna 2 uur, en de 80 km die ons nog restten om eventjes met de grens van West-Vlaanderen te flirten werd besloten de tocht in te korten (met medewerking van Gino) om iedereen de kans te geven om op een deftig uur de thuisbasis te bereiken.

Rond 4 uur bereikten we dan ook veilig en tevreden ons lokaal.
We hadden 380 km bijeen gefietst, we hebben meer dan 17 uur op het zadel gezeten en duizenden omwentelingen ontwikkelt, maar geen drup regen gehad onderweg, en slechts één lekke band moeten herstellen, en zelfs geen enkele opgave moeten noteren.

Er werd al eens iets geroepen voor de veiligheid, er werd al eens gezeurd als het wat minder ging, d’er is al eens een baantje te ver ingedraaid, d’er werden al eens mensen achtergelaten op hongerige momenten…maar al bij al, zal iedereen die erbij was moeten toegeven dat dit alweer een unieke prestatie is geweest ,van de jongste (15 jaar) tot de oudste (70 jaar) !!!

Slotwoordje :

Er is veel werk aan vooraf gegaan, maar het was het zeker waard.
Het oorspronkelijke idee kwam van mezelf, maar de organisatie is een groepsevenement.
Zonder hulp van het bestuur is dit niet mogelijk, alleen al de verkenning is een zware autorit van meer 13,5 uur, volbracht door Jos,Ayran,Danny, Mark en mezelf.
Het vele werk is echter niets zonder alle verdere schakels in heel dit proces, ik denk aan de bijdrage van Luc VDS voor de extra wagen, voor Luc DB en Jos als bereidwillige chauffeurs, voor Etien die met een smile zijn taak ter harte neemt.
Ook een woordje van dank aan Christophe voor het gidsen van de berggeiten, aan Wim voor het mede-mennen van de horde.
Dank u wel Jan voor de geheugensteuntjes onderweg, en ook heel veel dank aan Frederik, Bruno, Gino, Bart en Bart, Willy, Wim, Stef, Paul, Gilbert, Marcel en Marcel, Wim,Stijn, Geert, Koen, Guy, Kevin, Jeroen en Sven voor de goeie sfeer en jullie gezelschap.

De afwezigen hadden alweer ongelijk…tot volgend jaar misschien ?

Een tevreden fietser.

VDB  

Alternatieve versie van deze zelfde driedaagse...

Ik wil gewoon kind kunnen zijn (uit de ‘Visie’ van 25 mei 2007)

Tijdens een van de vele pisstoppen werd me gevraagd om de afgelopen “dreidoagse” eens te evalueren en de bedenkingen op papier te zetten. Om niet in het vaarwater van VDB terecht te komen zal ik het iets anders aanpakken en de 10, het kan ook 9 zijn, provincies bekijken vanuit het standpunt van de leden, het gewone fietsvolk zeg maar.

Al van bij de start kregen we de voorspelde donderslag, maar dan bij heldere hemel en recht in ons figuurlijk aangezicht: onze aller voorzitter moet werken. Oké, zo zijn er nog, maar volgens mij is hij de enige die hierbij de 10 provincies, eentje meer of minder, aan zich liet voorbij gaan en zijn kudde schapen in de met donderslag bij heldere hemel overtrokken wereld achterliet.

Het klopt, onze voorzitter heeft zijn helpers, maar met welke bedoelingen deze aan de “dreidoagse” begonnen zijn, is pas vele kilometers later gebleken.

Zo was er Wijgmaal…, het was een pispauze om U tegen te zeggen, maar gezien de jeugdige leeftijd van de “dreidoagse” op dat moment, een pispauze die gemakkelijk kon worden volgezeverd.

Pellenberg…, 90km gereden, wel een bergje maar nog steeds geen eten te verteren. Het is de gewoonte om de voormiddag af te sluiten met een venijn, maar we mogen niet vergeten dat die voormiddag inmiddels namiddag was geworden.

Toegekomen aan de picknickplaats, was er bijna geen picknick mogelijk.

Omdat we dan uiteindelijk toch nog aan onze 3 ‘zware’ frisdranken zijn geraakt, was die zware voormiddag, die intussen namiddag was geworden, snel vergeten.

Toen we in de namiddag op onze fiets kropen, technisch gesproken was dat dan al de tweede keer, hadden we zelfs weer vertrouwen in de leiding. Of was dat omdat Jos achter het stuur was gekropen…? Natuurlijk wisten wij nog van niet beter.

Gepist dat we die namiddag gedaan hebben!

Maar we kwamen aan in Huy en reden zelfs de muur op, alsof er niets gebeurd was, knap toch!

Mijn opdrachtgever wisselde de soep in voor een woordenwisseling met onze schatbewaarder, ieder lid weet dat je dat niet doet met een schatbewaarder, iemand die je financiële overlevingskansen in handen heeft. En inderdaad, het dispuutje gaf zijn weerslag de volgende dag, we mochten er 20 lappen bovenop leggen, er werd nadien nochtans niet meer of ‘zwaarder’ gedronken. Het was wel knap van de rebel dat hij het kleine groepje, dat zich duidelijk bejost voelde, verdedigde en zich bekommerde om de rechten van een sociale minderheid.

De volgende dag zouden we pas na 6km beginnen te klimmen..., de 6 werden er 2 ½ en bij velen werd de slokdarm geteisterd door verzuurde scrambled eggs en groene, slijmerige fruitsappen.

Wie dacht alles voor die dag al gehad te hebben was verkeerd, alweer verkeerd zou je kunnen zeggen. Het was een voormiddagje dernyrijden of hoe noemen de echten dit? Jos was de derny, maar wel de derny die je, ondanks de afwezigheid van hét buskotje, aan het buskotje doet afdraaien. Wat speelde er om in het hoofd van onze gids? Op papier staat: “buskotje linksaf richting Bonneville”. Jos moet dus een buskotje gezien hebben, of de rest van de groep juist niet? Om de gemoederen wat te bedaren zei het bestuur boven dat we zonet de Côte de Bellaire hadden beklommen. Iemand had daar het woordje Bellaire zien staan. Deze zou tijdens de Waalse Pijl beklommen worden. De fietsers waren enerzijds ontgoocheld omdat het alweer pispauze was, en vooral omdat het peloton een stevige helling had voorgeschoteld gekregen maar anderzijds was iedereen toch wel trots dé Côte de Bellaire te hebben opgereden. Wel, de waarheid is de volgende: De Côte de Bellaire ligt ten oosten van Luik op een 70tal km van die helling die we effectief hebben beklommen. Het woordje Bellaire tijdens onze beklimming refereert naar Château de Bellaire daar in de buurt van de top maar heeft niets te maken met het plaatsje Bellaire tegen Luik. Onze beklimming daar in de provincie Namen(!) is de zijkant van de Tour de Muache, genoemd naar de rots die we duidelijk konden zien aan de voet van die beklimming.

Het leverde ons een pisstop van om en bij de 20 minuten op, een record tijdens de “dreidoagse”. Enkele telefoontjes later zaten we blijkbaar op de goede baan richting broodjes. De smaak van die broodjes was relatief. Niemand durfde zich volop op die broodjes te gooien gezien het zicht van het terras op onze volgende hindernis, de Côte de Vezin. Perfecte timing en locatie met de ochtendbeklimming noch vers in het geheugen.

Wat we niet mogen vergeten te zeggen is dat deze namiddag ideaal was verlopen met een stop in een estaminet (de mannelijke vorm van estaminette) in Gembloux, de timing en locatie waren stukken beter, iedereen was gelukkig en snel beneveld.

De volgende dag verkenden we nog wat nieuwe wegen en sporten zoals daar zijn veldrijden, spookrijden... Het bestuur schuwde de wegomleidingen en reed verbeten zijn eigen ideeën achterna, hadden ze hun lesje geleerd?

En toen plots…

Ineens herinnerde iedereen zich een mail van een paar dagen ervoor, men reed opeens per twee, er gebeurden geen baldadigheden meer, plotsklaps had iedereen zijn legerpolo aan met Wim’s logo erop, werd er op iedereen gewacht alvorens te gaan dineren, werd er holderdebolder op iedereen gewacht na een helling of een afdaling, … Ayran, vonze verkende voorzitter, had ons boven opgewacht om mee de laatste kms naar Moerbeke in goede banen te leiden. Knap, want hij had slechts 3 uren geslapen na de nacht te hebben gewerkt. Tien, dat doet me trouwens denken aan Sven, Kevin en kornuiten in de Westho… Een dikke proficiat voor die gasten, wij zagen gedurende 2 ochtenden een deftige Vie en een stevig op beide benen staand Bruintje, niet gemakkelijk maar ze hebben het voortreffelijk gedaan!

We reden die laatste dag niet een keer verkeerd, waardoor een pispauze zich wel af en toe opdrong, toch nieuw in deze editie. Bedankt Gino en Ayran!

Ook nieuw tijdens deze uitgave van de “dreidoagse” was de korte duur van onze laatste namiddag, een uur rijden en we waren thuis. Er was geen gemor meer te horen, ook al volgden we het uitgestippelde traject niet meer, dat was dan ook de eerste keer! Er trad duidelijk een zekere vorm van gewenning op in de gelederen, West-Vlaanderen maakte even geen deel meer uit van ons land, wat maakt dat ik automatisch werd geboren in het buitenland.

15u, het uur waarop we de 2 vorige dagen onze namiddag aanvatten, was het uur van onze aankomst in Burst. Gelikkig en gezojjen sjokte iedereen huiswaarts.

Zeeuws Vlaanderen zal het zijn!

Met veel liefde,

PS.1: De gebruikte namen zijn fictief om niemand tegen de borst te stoten.

PS.2: Hierbij enkele voorstellen van leden die voor hun eigen veiligheid liever anoniem wensten te blijven: - “dreidoagse” verkennen per fiets

- Jos per fiets laten deelnemen

- De middagpauze en haar broodjes naar ons toe laten komen ipv. omgekeerd

- In de straal van 20km rond het hotel geen heuveltje te bespeuren, ipv van scrambled eggs af te schaffen

- Walky-Talkies

De voornaamste hellingen die we aandeden:

Heideberg (Kessel-Lo): 1° dag, voor de middagpauze

hoogteverschil: 50 meter

afstand: 900 meter

gemiddeld %: 5,6

max. % op 5 meter: 13

Chemin du Chera (Tihange) : 1° helling van de 2° dag, cfr. scrambled eggs

hoogteverschil : 171 meter

afstand: 3600 meter

gem. %: 4,8

max. % op 5m: 11

zijkant van de Tour de Muache (Haltinne-Strud): de spijtige vergissing voor de middagpauze tijdens de 2° dag

hoogteverschil: 101 meter

afstand: 1900 meter

gem. %: 5,3

max. % op 5m: 20

Côte de Vezin (Vezin): het zicht van op ons terras tijdens middagpauze 2° dag en beklommen vlak na die middagpauze

hoogteverschil: 135 meter

afstand: 2300 meter

gem. %: 5,9

max. % op 5m: 10

Mon Idée (Ronquières): de helling na het passeren van het hellend vlak

hoogteverschil : 78 meter

afstand: 1500 meter

gem. %: 5,2

max. % op 5m: 11

Mur de Huy (Huy): helling voor echte mannen

hoogteverschil: 128 meter

afstand: 1300 meter

gem. %: 9,8

max. % op 5m: 19

De voornaamste hellingen die we NIET beklommen :

Côte de Bellaire (Queue-du-Bois (Bellaire)):

hoogteverschil : 159 meter

afstand : 2800 meter

gem. % : 5,7

max. % op 5m : 13

Stijn

Zondag 10 juni 2007: Semmerzake.

Het was er warm, het was er vochtig en het was er vrij donker….en het is niet waar u eerst aan denkt !
Het was een plekje voor de frituur in Burst waar alle fiets-kiesgerechtigen zich aanboden voor hun wekelijks ritje.

Met de kiesbrief in de achterzak vertrokken we met lijsttrekker Wim richting Semmerzake.

We konden spreken over een een toffe rit waar Wim er toch weer opnieuw was in geslaagd om nieuwe stroken te vinden om diverse kiesgemeenten met elkaar te verbinden.

Langs het jaagpad van de schelde koos de hele meute het hazepad, de tandem werd verweesd achtergelaten door schakelproblemen.

Nadat iedereen zijn cartouches had verschoten en het opgejaagd wild het einde van hun lijdensweg bereikte keerde de hele kudde via Gavere huiswaarts.

Wegens tijdsgebrek en om kiesredenen werd de tussenstop in Zottegem uitgesteld naar een latere datum.
Het gewijzigde parcours bracht meer nervositeit in de groep en enkele meters voor de fameuze “porsche-bocht” smakte Marceleke tegen het wegdek en ging Rudy erbovenop liggen. Enige commotie binnen de groep dus maar gelukkig bleek er enkel materiële schade te zijn en kon iedereen zijn weg vervolgen, al dan niet met trillende beentjes.

In elke rit kan al eens iets mislopen natuurlijk, alhoewel, volgens de vakbond is enkel perfectie goed genoeg… een geluk voor het bestuur dus, want bij deze zullen de leden van de vakbond volgend seizoen geheel zelfstandig en met beperkt budget de driedaagse organiseren.
Bij deze weeral een “klein werkske” minder voor het bestuur volgend jaar…

Wij kijken er al naar uit !!

VDB

Zondag 17 juni 2007: Gunther Verbraeckel Classic.

Paniek te Burst, ter hoogte van het kiekkekot

De Oudenaardsesteenweg was afgezet met politiemensen met camera’s en een TVploeg.
Geen ongeval of ramp te bekennen maar een groep wielertoeristen van Ottergem die een show opvoerde voor de camera van TV Oost ( het vroegere kanaal3) en de plaatselijke flikken.
Ze kregen een oorkonde en een petje. Wij kregen van de voorzitter onze envelop,

Na gemor uit onze groep voor een gratis petje (in een clubkleur) kwam een plaatselijk politieagent naar ons toe om deze politieactie toe te lichten.
Het was om de bevolking te tonen dat de groepen gedisciplineerd reden en de oorzaak van de onveiligheid te wijten is aan enkelingen zonder volgwagens.
De voorzitter kreeg een oorkonde met attest , voor in ons lokaal, dat wij altijd het reglement naleven en ook de rest van de rode petjes ( word Flandrien ) met bijhorende folders van de Flandrien tocht te Oudenaarde op 7/7/07  werden overhandigd.

Onze groep mocht ook een korte show opvoeren voor de camera en wat later dan voorzien konden wij vertrekken voor een rit van 64 km met daarbij de uitgepijlde rit van de G.Verbraeckel foundation. Jos was inschrijver van dienst en onder leiding van Ayran vertrokken wij. Tommeke die deze zomer ook de Pyreneeën gaat veroveren was ook present een week te vroeg volgens sommigen.

Het wolkendek was de ganse  rit dreigend en aan gebrek van enkele zwaargewichten in de groep en na de woorden van de commissaris werd het een rustige rit ook geschikt voor rolstoelpatiënten volgens een van ons.

De studenten waren allen aanwezig want de leuze een frisse geest in een fit lichaam is ook van tel.
Er werden weinig onregelmatigheden  en enkel ter hoogte van Vlekkem werd Bruno geveld door een schaamtegevoel want en waren al 2 plaspauze geweest en wij werden ook opgehouden door verkeerslichten door plaatselijke wegwerkzaamheden.
De leider van het klassement werd geveld door een platte band.

In Bambrugge werd de groep zenuwachtig want wie zou het wagen om Ayran voorbij te snoeven op de Tweekerkenweg? Onze voorzitter liet zijn gezag gelden vooraan maar in de achtergrond kwam er toch één voorbij de lijders en het spel zat op de wagen maar veel te laat.

Het was ondertussen genieten op het terras voor het parochiaal centrum de dorst werd gelest en de honger gestild , hm lekker en nu naar huis om in de namiddag een familiewandeling of fietstocht te maken.

Hopend op onze afwezige columschrijver

groeten van

RVD

Zondag 24 juni 2007: Bekkerzeel.

Alhoewel het aantal aanwezigen in het zicht van de vakantie stilaan slinkt blijft het groepje rondom de “kampioenen in spé” toch groot genoeg om in het midden van de straat te blijven fietsen.

Nadat Tom zijn nieuwe kledij had aangetrokken,zijn nieuwe helm had opgezet en zijn fiets had laten herstellen door Etien konden we onder leiding van Mark richting Brussel vertrekken.

Via het opwarmertje in Gotegem reden we over een sterk golvend parcours en tal van kleine binnenbaantjes richting Asse.
Deze tocht naar Bekkerzeel had misschien beter Dokkerzeel genoemd, je zat hier weliswaar in een prachtige streek maar het wegdek was dat allesbehalve.

Alsof dat niet genoeg was schoof er af en toe een venijnige kasseistrook onder onze wielen door.

Onderweg vloog er weer vanalles rond, na het ontkurken van de drinkbussen van Luc, strooide “Rudy,Rudy,Rudy” zijn identiteitspapieren in het rond, verloor Wim zijn drinkbus en de geblesseerde Ward verloor zijn “choepke” !?

Bovendien zijn er binnenin onze club ook leden die stilaan exhibitionistische trekjes krijgen en verluchtingsgaten in hun kledij aanbrengen op plaatsen waar je voor openbare zedenschennis kan worden beboet.

Gelukkig waren er ook nog zekerheden in Vlaanderen en kregen we toch nog de voorspelde regen aan het station van Iddergem, gelukkig hadden we toen de basiliek van Koekelberg al gezien.
Eventjes waren we ook onze camionet kwijt die zowaar door een colonne van blinkende  Mustangs tot bij de staart van onze groep werd teruggebracht.

Na een lekke band van Tom werd er uiteindelijk gewacht op enkele gelosten, zodat “raki,raki,raki” (er bleek naar het schijnt iemand net terug te zijn van Kreta) vooraan weer kon postvatten…

Wie er bij was heeft weer van alles genoten en de afwezigen die bleven enkel droog…maar als je mee wil naar de zee dan kom je best volgende zondag ook !

En anders… prettige vakantie !

Ps : bedankt Rudy voor je toffe verslagje van vorige week;

VDB

Zondag 15 juli 2007: De Zee (daguitstap).

Met een vijventwintigtal waren ze aanwezig: de dapperen die heen en terug naar Wenduine zouden fietsen (al zaten Etien en Fabian in de camionette en zou Luc pas vanaf de Kust mee terugrijden).

De aanloop liet qua weersomstandigheden weinig goeds vermoeden. De lucht was immers zwaar toegetrokken en de enkelingen die zich uitgebreid hadden ingesmeerd tegen de verwachte zonneslag werden door de rest meewarig bekeken. Nu ja, de wind zat goed vanaf het begin en dat was ook al een meevaller.

Aan een stevig tempo (zoals we het van die mannen gewend zijn) werden we door Ayran en Wim op sleeptouw genomen richting Zwijnaarde, van waar we de R4 opreden naar Mariakerke. Vanaf daar werd het parcours een stuk meer toeristischer. De lucht bleef echter betrokken en werd langzaam donkerder. We konden zelfs de wolkbreuk zien zitten, volgens Tom. Hij had er alvast geen goed oog in.
En als klap op de vuurpijl werd het pad langs het kanaal in Bellem ook nog eens versperd door een hoop “suskewiet”-liefhebbers, zodat we enkele kilometers moesten uitwijken om dan toch na wat improviseren terug op het parcours aan te sluiten.

De regen viel gelukkig niet echt bij bakken uit de hemel, het bleef bij wat onschuldig gedruppel. De wegen waren voor de rest van de heenrit wel kletsnat, zodat we uiteindelijk toch nog een natte broek opliepen.
Na een eerste doortocht over de natte en glibberige kasseien van Damme begonnen we aan het Poldergedeelte. En daar begon ook de miserie …

De eerste te verwaarlozen lekke band hadden we in de buurt van Bellem al gehad, maar de kettingreactie die we in de Polders te verduren kregen tartte alle verbeelding: de een na de ander reed zijn bandje aan flarden, zodat ze in de camionette op de duur niet meer wisten waar ze de wielen nog moesten vandaan halen. We stonden meer stil dan we reden. In totaal vielen die voormiddag nog vier man lek op een tiental kilometer afstand.
Beter verging het de weersomstandigheden: Die waren intussen volledig omgeslagen in een prachtige zomerdag.

Het was dan ook half één toen we op de zeedijk in Wenduine arriveerden, waar we van een welverdiend terrasje konden genieten. Willy diende op strenge vaderlijke wijze wel even de dienster erop attent te maken dat hij nog geen Rodenbach had gekregen, maar voor de rest was alles in orde. De drankbedeling verliep moeizaam en traag, maar iedereen kwam op de zonnige zeedijk aan zijn trekken en zijn drank. Kies zelf uw volgorde …

Vooraleer we weer konden vertrekken, moesten de kapotte bandjes nog worden gerepareerd zodat we alweer vuile handen en een half uur vertraging opliepen. Gelukkig was Marcel in de buurt met zijn white spirit …
Eenmaal terug in die vervloekte Polders aangekomen was het weer van dat: nog eens vier keer prijs! De ene had zijn achterwiel nog niet vervangen of bij het aanzetten stond ineens een andere zijn voorband plat. Nietwaar, Stijn? Intussen was het eerste deel van de groep nietsvermoedend verder gereden en stonden we ons achteraan schor te schreeuwen tegen de wind in, wat natuurlijk weinig zoden aan de dijk bracht. Enfin, een kleine achtervolging later was de groep weer voltallig.
.../…
En toen vond Willem dat zijn moment was gekomen: in Beernem parkeerde hij zijn fiets in een scheur in het wegdek. Alleen gebeurde dat tegen 26 km/u …
Wat op het eerste zicht een vrij onschuldige schuiver leek met weinig fysieke gevolgen, kreeg zo’n twintig kilometer later een spijtig vervolg toen de pijn in zijn pols niet meer te harden bleek en hij noodgedwongen in de camionette moest plaatsnemen. Op de röntgenfoto’s zondagavond kwam een polsbreuk aan het licht. Wij wensen Willem bij deze een spoedig herstel toe.

Intussen was ook de alpenrit in de Tour de France in volle gang en werd door ondergetekende regelmatig poolshoogte genomen ter hoogte van de camionette, waar de radio dan keihard werd gezet zodat meeluisteren mogelijk werd en de stand van zaken achteraan in de groep kon worden doorgeven.
Achteraan diezelfde groep werd een speeltuin ingericht door de “jonge gasten”, die zich goed geamuseerd hebben tijdens deze uitstap door regelmatig een sprintje te trekken en om beurten op kop het gat dicht te fietsen. Je mocht er wel niet achter hangen als je je niet te best meer voelde: dat was door die voortdurende tempowisselingen pure zelfmoord geweest.

De grote molen werd intussen door de meeste anderen vrolijk verder gehanteerd tegen de niet aflatende wind in, en ook de twee kopmannen gaven geen krimp. Na een tijdje begon bij sommigen toch het vet van de soep te gaan, en dan druk ik me zacht uit …

Na het stuk R4 vanaf Drongen volgde nog de “Muur van Zwijnaarde” (afrit R4), de Col van Zwijnaarde (brug over de Schelde en het Kanaal van Zwijnaarde), de Col van Moortsele (klimmetje aan de Watermolen), het plateau van Sint-Lievens-Houtem (Fabrieksstraat) en de Mont Burst (Gentsestraat) vooraleer we ons fietske aan de haak konden hangen in ’t clublokaal. 207 Kilometer alsjeblieft! Alweer een marathon tot een goed einde gebracht.

Nadien volgden nog kippenboutjes, waarop stevig werd aangevallen. Ze waren dan ook lekker!
Volgende zondag zullen het iets minder kilometers zijn, maar we zullen er dan in de buurt van Lennik wat bergjes insteken. Afgesproken?

Zondag 22 juli 2007: Lennik.

Tijdens de zomermaanden kan je onze wielertoeristensport meer en meer vergelijken met de duivensport.
Vanuit onze duiventil onder de kerktoren wordt er massaal uitgevlogen terwijl anderen na wekenlang vermist te zijn, plotseling weer binnenvliegen…WTC jong & oud, deels fietsers,deels vogelaars…

Het opmerkelijkste feit op deze tweede-nationale-feestdag was het ontbreken van twee leiders uit het klassement.
Bruno bleek spoorloos en Pètje Willy die kwam ons om 8u30 op zijn sloffen melden dat echtelijke verplichtingen aan de basis lagen van zijn plotse afwezigheid.
Uiteraard gunstig nieuws voor de aanwezige klassementsrijders en voor het bestuur dat weeral minder bekers zal moeten voorzien…grapje uiteraard, we gunnen het de vijf moedigen die nog strijden om het eremetaal van harte.

De rit zelf dan. Onder het motto, alle wegen leiden naar Dilbeek, trokken we d’er nog eens op uit richting Vlaams Brabant. Deze omloop, uitgetekend door de afwezige Stijn,werd ons gepresenteerd door Mark met scooter Wim als derny.
Deze rit was ons reeds zeer goed bekend, en allesbehalve vlak, maar diegenen die de wilde zee hadden getrotseerd bleken vlotjes te volgen en met een sprekend gemak.

Er wou deze keer echter niemand lek rijden zodat enkel een paar verkeerslichten een moment van verpozing brachten;
Mark fietste autoritair de bergskes op, en beukte op het vlakke stevig tegen de wind in met een snelheid die boven de 25 km/u bleef en met ongeveer 165 woorden per minuut….euh of waren het hartslagen ?

Wonder boven wonder bleef het de hele voormiddag droog en overwegend zonnig zodat we na bijna 70 km onze duivenmelkster Elsie bereikten….en de duifkes één voor één bediend werden.

Volgende week, beste vogelliefhebbers, vliegen we naar Deinze, hou de weerberichten in de gaten en laat u niet ringen die ochtend want de start is uitzonderlijk om 8 uur !!

Burst, lichtbewolkt en…tot dan …wachten !!

Zondag 5 augustus 2007: Wim's Surpiserit.

Na de zondvloed van vorige week met bijhorende afgelasting van de rit kon het eigenlijk alleen maar beter worden.
Bij zuiderse vakantietemperaturen van om en bij de 30 graden tekenden 22 heethoofden present.
Wim’s-Surprise-tour…bleek geen link naar één of andere duistere erotische pornosite te zijn…maar wel een glooiend en aangenaam fietsend parcours.

Niet naar Dilbeek dus deze keer maar met kapper Wim naar rozenstreek Wetteren en de bunkers van Melle, om via Balegem, Velzeke en Roborst naar de heuvelzone in de finale van deze rit te fietsen.
Op De Hostellerie, een niet te onderschatten helling, spanden onze kuitspieren een éérste keer stevig op, zodat we goed opgewarmd de pijpketel boven konden sprinten.

Buiten een leeglopend bandje en een koppige spaak viel er van enig oponthoud weinig te bespeuren.

Toen de kopkes te rood werden en het water te warm, bereikten we gelukkig tijdig onze bar waar enkele frisse drankjes de droge keeltjes smeerden.

Volgende week bedwingen we enkele koppige kasseien tijdens de daguitstap, een niet te missen daguitstap in het Ronde-Van-Vlaanderen-Pretpark…

Schrijf u snel nog in tegen gisteren….!!!

VDB

Zondag 12 augustus 2007: Kwaremont (Daguitstap).

Marksken had een droom...hij wou ooit eens als ridder op zijn stalen ros de “oude kwaremont “ en de “ patersberg” bedwingen ...ridder Mark…de grote veroveraar !

Na een grondige studie van ons wegennetwerk knutselden Mark en ik een omloop in mekaar die uit twee opvallend verschillende delen bestond. Een vlak en een golvend gedeelte.

Dat de schrik er voor de start goed in zat bleek al uit het aantal voor-inschrijvingen.
Slechts 18 ruiters durfden het aan zich vooraf in te schrijven, daarbij de volledige top 14 van de rangschikking. Etien,die mende de koets.

Bijna 9 uur was het, en Ridder Mark stond scherp te blinken, nog op zijn warme sloffen weliswaar , maar reeds gewapend met fietsschoenen en pomp in de ene hand, en zonnecrème met snoepsmaak in de andere, we waren onder de indruk.

Ik kreeg het fluitje van Wim en om 9 uur zette het konvooi zich in gang.

In de voormiddag hielden we het rustig, we vertrokken langs Balegem en Velzeke, reden door de regio van “Super-Mario” om in de buurt van Kruishoutem de kouters in te duiken richting Anzegem. Via een onzichtbare klim en een idyllisch brugje bereikten we geruisloos op kousevoeten de top van de Tiegemberg.

De duik naar de Schelde in Ruien betekende het einde van het eerste gedeelte van de rit, op het kerkplein van Ruien. Toen de kerkklok 12 uur sloeg waren we reeds de eerste broodjes aan het knabbelen, al ging dat niet bij iedereen zo vlotjes aangezien sommige broodjes precies met 7 sneden kaas of met 300 gram gehakt waren belegd.
Aan eten geen gebrek dus, ook al had onze coiffeur zijn eigen potje gekookt, echte profs nemen blijkbaar geen risico…

Na het veroberen van dit alles, weggespoeld met een beker cola of een frisse”oude kwaremont” van brouwerij Bavik, dwong de frisse wind op het terras ons iets vroeger dan voorzien verder te trekken, al waren de meesten waarschijnlijk al nerveus voor wat komen zou.

Slechts 5 kilometer opwarming waren ons echter gegund, zodat 16 van de 18 (Fré en William kozen een ander traject) begonnen aan de beklimming van de “oude kwaremont”, maar dit bleek geen onoverkomelijke hindernis te zijn.
Uiteraard vlogen vooraan vooral Stef, Ward, en Rudy vlotjes over de kasseien. De meer gewichtigen onder ons hadden iets meer kracht en tijd nodig om de overkant van de “Ronde-van-vlaanderen-straat te bereiken.

Veel rust werd ons niet opnieuw niet gegund, onmiddellijk na de afdaling stonden we na een haakse bocht meteen stil aan de voet van de “patersberg”, een heel stuk korter maar een heel pak steiler dan de voorgaande helling.
De eersten boven bleken ter bevestiging van hun goede vorm opnieuw dezelfde als daarjuist te zijn, en achteraan of zelfs tussendoor moesten enkelen toch voet aan de grond zetten toen het steilste stuk eraan kwam.

Na de voldoening kwam als beloning het prachtig uitzicht over de streek waarvan je kan genieten aan een bankje tussen de bomen.

We waren ondertussen 70 kilometers ver maar zeker nog niet thuis…de volgende klus bleek,na een klein ommetje door een wielerwedstrijd in Zulzeke, de Taaienberg te zijn, niet via de kasseien zelf maar via twee steile lussen aan de zijkant.
Na de top aan de molen bleek dalen de enige optie, en na het dalen…u raadt het al…werd er weer geklommen, eerst de aanloop naar de voet van de Foreest en na een kort intermezzo enkele adembenemende stukken aan de zijkant van berg “ten stene”.

Gelukkig, éénmaal boven was het nog een paar honderd meter tot sportcafé “de trap op” , waar de waardin Marie-Jeanne meermaals per jaar door wielerminnend Vlaanderen en Michel Wuyts in het bijzonder wordt bejubeld.

We maakten ons meester van de toog, aanschouwden de regenboogtrui van Tom Boonen en ledigden onze glazen beker na een toast op hetgeen we al hadden overwonnen.

De reserve der aangevulde suikers konden snel worden aangesproken want toen we net weer in onze hoeven waren geklikt en enkele regendruppeltjes hadden ontwijkt doken we aan 50 km per uur naar de volgende hindernis, de “Arme Kleie”, het equivalent van de beruchte “Pottenberg”. Eénmaal hierboven bleken we net 100 kilometer te hebben afgelegd.

We kruisten de steenweg in Elst en via enkele venijnige lusjes naar Roborst, bereikten we de kerk van Strijpen.
In Zottegem, na 110 km, bleek de helling van Grotenberge “peanuts” in vergelijking met wat we hadden verslaan, we vlogen er in gestrekte draf naar boven.

Na het verbruiken van de laatste restjes energie in het ultiem gevecht in het “Hellegat” te Burst, bereikten we samen in galop onze Schuur…waar ridder Mark en zijn gevolg nog lang nakeuvelden bij het avondvuur met gerstenat en vrouwelijk schoon...euh..

…en ze leefden nog lang en gelukkig !!!

Zondag 19 augustus 2007: Rozenroute.

Oorlog en vrede, bunkers en bloemen...de thema’s die Luc kiest doen denken aan de flower-power periode,aan lang haar,joints, The Doors en geverfde camionetten…

Op geografisch gebied hebben ze echter veel gemeen. Van bunkers naar bloemen, het is maar een kleine stap.
Typische smalle baantjes, vaak verrassend hoe ze het ene dorp met het andere verbinden. Ook deze rozenroute onthulde tal van nieuwe baantjes in eigen regio.

Gelukkig was op weerkundig vlak de realiteit anders dan de voorspelde regen, het was zelfs best aangenaam bollen, doch de wind maakte het voor de leiders (en lijders) niet zo makkelijk alhoewel we na 60 kilometers toch nog een gemiddelde noteerden van boven de 26 km/u !

Geen rozen zonder doornen echter, zodat in een op het eerste zichte rustige rit toch van alles te beleven viel;

Na een lekke band in de aanvangsfase kwamen we pas goed in de problemen toen op de terugweg ons parcours dat van het Belgisch Kampioenschap voor beloften kruiste. Je kon nergens meer door, of je mocht enkel in de rijrichting van de wielrenners fietsen;

Toen we de renners zagen voorbijvliegen, ééntje zelfs bijna letterlijk aan een klink van een volgwagen, maakten we ons na de passage van de groene vlag snel uit de voeten om met enig tijdverlies toch een uitweg uit dit doolhof van nadarafsluitingen, politiemannen en seingevers te vinden.

In Zonnegem aan de kerk gooide ik snel nog wat plastiek weg dat in mijn wiel was gevlogen in plaats van in mijn achterzak te steken, het was daarvoor net iets te groot, zowat 1 vierkante meter.

Zo overschreden we uiteindelijk niet enkel de 70-kilometergrens maar ook het aperitief-uur van 11u30.

Zonder rozen maar met grote dorst dronken we achteraf dan ook iets sneller dan gewoonlijk;

Tot groot jolijt mochten we ook twee vriendelijke gastrijders verwelkomen waarvan er minstens ééntje al in overweging is om zich dit seizoen nog aan te sluiten…niet twijfelen zou ik zeggen !

Komende zondag mogen we met Danny op pad…op naar Goeferdinge !

Love & Peace.

Zondag 26 augustus 2007: Goeferdinge.

Naarmate de scholieren hun gevreesde terugkeer naar de schoolpoort voorbereiden, verwelkomen we ook weer meer en meer leden die uit diverse vakantieoorden terugkeren.
Het belangrijkste nieuwsitem van deze bewolkte zondag bleek toch de afwezigheid van co-leider Wim te zijn, zodat nog vier titelkandidaten de ranglijst aanvoeren.

Danny was parcoursbouwer van dienst, Goeferdinge bleek één der doelgemeenten te worden tijdens deze rit.
Onzen Brouwer had vorige nacht zijn turbodiesel naar eigen zeggen eens goed bijgevuld en de motor eens goed bijgesmeerd, een klusje dat tot diep in de nacht liep…

Van bij de start, richting Zottegem, knipperden de cijfertjes langzaam in een numeriek opwaartse beweging.
De streek rond Lierde werd quasi volledig uitgekamd en vele leden genoten mee van deze knap uitgetekende omloop. Zelden was het vlak, maar beestig bergop kon je het ook niet noemen.
Het gemiddelde klom al snel boven de 26 dankzij een strak tempo op het vlakke, dankzij lange hartslagdalende afdalingen en door korte ritmeversnellingen op de hellingskes.

Niemand kwam in de problemen, enkel Willieken,die op de steenweg in Geraardsbergen zowaar door een gescheurde velg op het wegdek belande, maar zonder veel erg.

Het finale gevecht der sprintende stervelingen werd deze keer beslecht naast het kerkhof in Steenhuize waar eerst Mark, daarna Ward maar uiteindelijk enkel Gino, VDB en verrezen Willieken met de chrysanten gingen lopen.
De motor van onze Wim was tijdens de beklimming even aan het sputteren gegaan en de tank liep druppelsgewijs leeg.

Althans dat dachten we toch, toen hij en Danny terug de koppositie hadden ingenomen, werd de snelheid terug opgetrokken, aan 27 door Esse, aan 30 door Herzele, aan 32 door Ressegem, aan 35 door Aaigem en aan 43 km/u de stationstraat af richting finish !!!

79 kilometers na 3 uur fietsen, we waren tevreden, en niet in het minst over dit prachtig parcours dat Danny volgend jaar absoluut nog eens op de kalender mag plaatsen.

Tot volgende week, tot in september dus !

Zondag 2 september 2007: Merelbeke.

Slechts 18 leden op het appel deze morgen, hopelijk melden de deserteurs zich de volgende weken wel !

Mark had een regionale etappe uitgestippeld waarbij zowat alle groene baantjes van Merelbeke werden afgereden;

Na het vrijersparcours van Danny vorige week bezochten we deze keer dus die van Mark alhoewel hij zijn geheime plekjes niet echt prijsgaf.
Prachtige kleine sluipwegen dus, aangekleed met een paar bunkertjes (het zit in de familie dus) en uiteraard met het obligate bezoek aan moeder de vrouw en kroost die telkens we er passeren nog is aangedikt met één exemplaar…goe bezig dus;

De mannen in topvorm waren present en niemand wou een meter lossen,behalve een bandje van Willy, en hoezeer brommer Wim ook beukte tegen de wind, we gaven geen krimp.

Na dik 60 km besloten we bij het binnenrijden van Sint-Lievens-Houtem, na Balegem, alle registers eens open te trekken op een dalende kasseistrook. Wim haalde een top van 51,5, ikzelf goed 48,5 gevolgd door een lang lint laagvliegers in volle vaart.
Kort daarna namen we de korste weg, via de balei dus waar Luc demareerde, gevolgd door de massasprint naast het stort in Burst waar ik sinds lang nog zelf eens een sprint won, ne mens is vlug content hé…

66 kilometer bleek het dagtotaal te worden, we waren eens wat vroeger binnen deze keer maar niemand die erom maalde.

Volgende week beste leden, allen op post voor onze grote inkomstenbijeenkomst,ons jaarlijks eetfestijn !

En denk eraan : Voor elke euro in het laadje, vult ge in uw broek het laatste gaatje…
(= nieuwe broeken voorzien in 2008)

VDB

Zondag 7 oktober 2007: Land van Rhode.

Het laatste nieuwsfeit in geschreven woord dateert alweer van 2 september.
Nu ik eindelijk toch nog mijn fiets heb teruggevonden kan ik jullie tot het einde van het seizoen verder briefen…

We beginnen met het weer, mistig en slechts 5 graden. De korte broek was nog wel te bespeuren in het peleton, de korte mouwtjes echter niet meer.

Oktober is naar goede gewoonte ook de uitbolmaand. Enkele klassieke ritjes worden vanonder het stof gehaald die meestal de kleine baantjes in eigen streek doorkruisen.
Het land van rode van Ayran was min of meer ook een samensmelting van diverse omlopen, zoals de rozenroute,egmontroute,de bunkerroute, Merelbeke enzomeer.
Via vele lusjes reden we o.a. door Balegem, Velzeke, Elene en Leeuwergem.

Nadat Frederik was lek gereden werd de lucht alsmaar blauwer en ontdooiden de vingers  onder het stralende najaarszonnetje.

Zelfs wie enkele weken niet had gefietst kon op dit overwegend vlakke parcours vlotjes het tempo aan. Een gemiddelde van 25km/u tot aan de tussenstop na 53 km bleek voor geen enkel lid een probleem.

Nadat we in Rio waren geweest,waar schaars geklede dames de verwarming vervangen,  vertrokken we met ogen zo groot als sambaballen richting landingsplaats Burst waar toch nog zeven gulle leden een potje van 5 euro uit legden ten voordele van ’t clublokaal…

Nog twee ritten, nog vier kampioenen, nog 111 km spanning.

Be there and enjoy the fun of cycling !

Zondag 14 oktober 2007: VDB Route.

Ondanks het naderende seizoenseinde was er een massale opkomst, en dat kunnen we als club alleen maar toejuichen.
Het kwik ging met ons van start op 7 graden, maar al snel bleek dat de zon meer macht had dan aanvankelijk gedacht.
Al wie nog meer of min licht gekleed was had de goeie keuze had gemaakt, en alle andere die dik waren ingeduffeld voelden al snel het zweet van hun rug parelen.

Als hekkensluiter van de “normale” zondagsritten was het nog eens aan mij om in eigen regio een uitstapje met binnenbaantjes aaneen te lijmen.

De camionette kwam zonder Etien (maar met Fabian), Ward kwam zonder Bruno en brommer Wim kwam met een motor zonder brandstof….of misschien beter, met een verzopen motor aan de start.

Na goed 7 kilometer reed onze coiffeur die aan het staartje van de groep bengelde al lek onder de brug in Vlierzele, en na enig gepuzzel om d’er een nieuw achterwiel in te krijgen , bleek hij d’er na 13 km helemaal de brui aan te geven om ons in Bavegem uiteindelijk te verlaten;
De bikkelharde burenstrijd zal dit jaar dus in het voordeel van Gilbert worden beslecht…

In een tussensprintje bergop met een vrij parcours van goed 200 meter in Velzeke bewees Stef dat hij niet te kloppen was.

Via een ommetje naar Erwetegem reden we terug via kermis Herzele en de afsluitende koninklijke sprint van het Hellegat.

Mijn werk zat er bij het binnenrijden van Burst op, met dank aan Danny voor het gezelschap onderweg.

Volgende week staat er de inmiddels beruchte afsluiter van het seizoen op onze kalender;
Voor wie het de eerste deelname zou kunnen zijn, hier volgen enkele richtlijnen zoals (gedeeltelijk) voorzien in ons huishoudreglement :

- het is verboden om dronken te zijn VOOR de start…

- Vertrek en aankomst zullen altijd aan ons lokaal gebeuren. De start is om 8u30 stipt, de maximale afstand is 50 km, rond 11u30 proberen we zeker terug te zijn…liefst met zijn allen tegelijk.

- Tijdens deze kampioenenuitstap is het steeds verplicht bij de kampioenen te blijven.

- Er wordt in principe tijdens de uitstappen niet gestopt ( bv. om een pint te drinken of een taartje te kopen) dwz er wordt dus ook deze keer geen taartje gekocht.

- Ingeval van pech wacht iedereen tot deze is verholpen,een opgave door pech,val of braken in de laatste drie kilometer zal niet leiden tot kilometervelies…

- Clubkledij is verplicht,zoniet worden geen kilometers toegekend….behalve voor de kampioenen zijn voor één keer afwijkende varianten toegestaan…
- Het dragen van een helm is verplicht voor alle met de fiets aan een clubuitstap deelnemende leden. De helm maakt in dit geval deel uit van de clubkledij en mag enkel op het hoofd worden gedragen….
    
- Bij regen op het vooraf bepaalde start uur wordt er niet door de club gereden.
Deze beslissing wordt steeds ter plaatse genomen op het startuur door de parcoursverantwoordelijke, en in samenspraak met de aanwezige nuchtere bestuursleden.
Voor komende zondag hebben we vooraf besloten dat het verboden is te regenen….

 - Bij gebruik van materiaal van de club,dient dit in goede staat en binnen de week te worden terug gebracht naar het clublokaal, indien u kotst in het vuilzakje van de camionette geldt dit niet en mag u het houden…
Bij niet naleven van deze regel wordt een boete van 1 pintje  per lid aangerekend.

- Ook tijdens deze uitstappen die door de club worden georganiseerd mag om veiligheidsredenen GEEN zware bieren worden genuttigd gedurende de middagstop…geen nood echter …er is er geen s’middags…

- Bij niet naleving van het huishoudelijk reglement beslist het bestuur over de strafmaatregel.

Tot volgende week en dank u voor u waandacht..hik..

Zondag 21 oktober 2007: Massemen.

Met de Ronde van Lombardije wordt elk jaar het klassieke wielerseizoen afgesloten.
Voor WTC Jong & Oud betekende dit dan ook dat er na deze zondagochtend een streep kon worden getrokken onder dit seizoen.

Maar we eindigden in schoonheid want de laatste rit is niet zomaar een uitbolritje meer;
Wat de Champs-Élysée is voor de tour dat is deze kampioenenrit voor de club.

De laatste rit, dat is een eresaluut, een eerbetoon geworden aan de leden die geen enkele clubafspraak hebben gemist, leden die streden voor elke kilometer, door weer en wind, vaak vrouw en kind achterlatend in de vroege ochtendnevels van Vlaanderen…ik doe mijn helm af voor deze prestatie !

De start werd gegeven om 8u38, kampioenen Luc, Bart,Gino en Danny vertrokken niet meer als concurrenten maar als team, ze hadden samen het één en ander voorbereid voor onderweg;
De sfeer zat er gelijk meteen in ondanks 0,7 graden onder nul.
22 aangekruiste namen op een koude zondagochtend, het bewijst de succesformule van de seizoensafsluiter.

Luc en Ayran brachten de kadans erin om toch tot wat opwarming te komen.
Via lusjes langs vlakke wegen, weilanden en rozenplantages, genietend van het decor waar dampende paarden op bevroren gras met ons mee draven in het licht van een betoverende opkomende oranje zon… we werden er zowaar stillekes van.

Het eerste uur en die eerste koude eiste wel zijn tol, Bruno verloor zijn voeten onderweg, sommigen hun vingers of hun tenen, en andere nuttige hulpstukken begonnen spontaan te verschrompelen.
Ja, zelfs de stembanden begaven het bij sommigen.
Nadat alle water onderkoeld was in onze drinkbus en Luc eventjes besloot vol in de rem te gaan na een gemiste afslag, kwakten er drie tegen het asfalt, Marcel, Rudy en Danny kwamen er gelukkig alleen met de schrik vanaf.

10 uur, tijd voor een aperitiefke…Na 35 km bereikten we Casa luc, zijn vriendelijke deerne en behulpzame kroost ontvingen ons met open poort.
Geen soep met ballekes of warme choco, maar een lekker ijskoud Jupilerken, een schuimend Duveltje of een frisse coca-cola, meer moest dat niet zijn om de ambiance erin te houden.
De gastvrouw bracht ook nog chips op het buffet en Idegemnaar Gino liet ons proeven van de echte mattetaart.
Een kleine bedenking toch bij wat we in zijn garage aantroffen, lege dozen van Baxter,weggemoffeld op de kasten….Bloeddoping ? Suikerinfuus ? Vloeibare Viagra ?
Anonieme controles dringen zich op dit geheel terzijde…

Wegens gebrek aan bewijsmateriaal, of was het omdat de drank leeg was…euh, in ieder geval vertrokken we na dit gezellig intermezzo en net nadat we zijn oprit onkruidvrij voor de winter hadden geplast…
De kampioenen hadden ondertussen hun witte feest-T--shirt aangetrokken en vielen goed op onderweg.

Snel naar ’t clublokaal was de boodschap nu, nog een keertje vlammen van Zonnegem naar Burst en met het einde van de zondagsmis zat ook het seizoen van 2007 erop.
Net zoals vorig jaar had Makie ons weer eens in de watten gelegd, een grote ketel vol-au-vent en 30 pakken friet met veeeel mayonaise, dat ging erin als lucht in een ventieltje.
Bedankt Makie voor deze lekkere maaltijd.

Onze honger en dorst waren vlug gestild, en na maanden van dieet eens goed uit de bol gaan en lang uitslapen,dat staat vanaf nu weer op het programma !

Het eindklassement is gekend, van harte proficiat aan de mannen die het podium zullen beklimmen volgende maand op het ledenfeest, en aan alle anderen bedankt voor jullie inzet en positieve inbreng dit jaar.

Tot volgende maand okay ?
Niet in kledij van WTC,
maar wel in “pure soirée”.
En zelfs de vrouwkes mogen mee!
Schol,Proost en Santé.
En …

Vervolg Columns seizoen 2008.